राजनीतिको निराशालाग्दो अनुहार
संविधानसभाको पहिलो निर्वाचनबाट दोस्रो निर्वाचनसम्म आउँदा, खासगरी नेपाली कांग्रेसका सभापति सुशील कोइराला प्रधानमन्त्री बनेपछि नेपाली राजनीतिले एउटा चक्र पूरा गरेको छ । यसको एउटै मात्र सन्देश हो : जनआन्दोलन र आन्दोलनहरूको प्रभाव सेलाएको छ, देशका सबै राजनीतिक नीति निर्णयमा परम्परागत सम्भ्रान्त वर्गले फेरि पूर्ण नियन्त्रण जमाएको छ । नेतृत्वमा रहेका व्यक्ति, प्रवृत्ति र तीनको गतिले ०४८ देखिको राजनीतिक लय समातेको छ । राज्यका आर्थिक नीतिहरूमा नवउदारवादको अर्को चरणको थालनी, सार्वजनिक संस्थाहरूको हुर्मत, फरक विचार र मतमाथिको दमन र मूल रूपमा पछिल्लो समय देशमा भएका सशस्त्र, निशस्त्र विद्रोहको प्रतिधु्रवमा बस्ने तीनको मानसिकता एउटै छ । केही समय राजदरबार र कांग्रेस–एमाले वृत्तमा विभाजित भएर दुवैतर्फ गोडा टेकेर उभिएको दलाल पुँजीपति वर्ग र त्यसको बाह्यविरादरीले अब अहिलेको सत्तावृत्तमा मात्रै खुट्टा टेकेर उभिने अवसर पाएको छ । माओवादी र मधेसवादीको कमजोर उपस्थितिसहितको संसद्को आधारभूत चरित्र पनि ०५१ अगाडिकै जस्तो गरी दोहोरिएको छ । यसले समाजमा एकप्रकारको छटपटी बढाइदिएको देखिन्छ । यसका प्रतिक्रिया पनि...
